Μάγνη Ευανθία: Εμείς τους αφήσαμε να ........συμβούν!!!!!!

Από τη μετάφραση του κειμένου που είναι στα Γερμανικά της Ευανθίας Μάγνη που τα περιγράφει όλα όσα αφήσαμε να μας συμβούν!!! 

Όταν ήμουν πιο μικρή, ήθελα να ταξιδέψω παντού, κοιτούσα τα αστέρια και ήθελα να φτάσω μέχρι εκεί, άπλωνα χάρτες και έβαζα πάνω κόκκινα σημαιάκια, τα χρόνια περνούσαν και αφαιρούσα τα σημαιάκια, έβαζα πάνω στους προορισμούς που είχα πάει ένα χ με χρώμα, κόκκινο αν ήταν ενδιαφέρον, κίτρινο αν ήταν βαρετό και μαύρο αν είχα περάσει απαίσια, μόνο σε ένα σημείο του πλανήτη δεν είχα τοποθετήσει σημαιάκι, και αυτό ήταν η χώρα που ζούσα, η πατρίδα μου, η Ελλάδα.
Κάθε χρόνο τα νησιά μας κόντευαν να βουλιάξουν από τους ξένους επισκέπτες, το ίδιο και η κεντρική Ελλάδα, από όλον τον πλανήτη κόσμος ερχόταν και εγώ πάντα έφευγα, είχα τόσο δεδομένο τον ήλιο και την θάλασσα που ήθελα να δω οτιδήποτε άλλο. Αυτά θα ήταν εδώ να με περιμένουν, αρκεί να κοιτούσα έξω από το παράθυρο μου και ήταν εκεί, σταθερά ακίνητα.
Όλοι όταν άκουγαν ότι είμαι Ελληνίδα, μου μιλούσαν για τον αρχαίο πολιτισμό μας, για την Ακρόπολη, για την δημοκρατία, εγώ όμως τα είχα δεδομένα… κουνούσα βαρετά το κεφάλι, αυτά τα γνώριζα, μεγάλωσα με αυτήν την Ιστορία και αυτήν την πατρίδα, εγώ ήθελα να γνωρίσω άλλους κόσμους, άλλους πολιτισμούς και νέες πατρίδες. Ήθελα να μάθω τις δικές τους ιστορίες και όχι να ακούσω τις χιλιοειπωμένες δικές μας, μα τι ενδιαφέρον πλέον έβρισκαν; Και γιατί με κούραζαν τόσο;
Και τα χρόνια πέρασαν και σχεδόν οι χάρτες μου άδειασαν από τα μικρά κόκκινα σημαιάκια και γέμισαν με χρωματιστά χ, όμως η Ελλάδα παρέμενε κενή να με κοιτά και εγώ να την αγνοώ, την είχα βάλει απλά σε ένα ροζ κύκλο… μα εσύ είσαι εδώ , μα εγώ είμαι εδώ, τι παραπάνω να δω από σένα, σκεφτόμουν.
Ένα πρωί αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό, ως συνήθως είχε ήλιο, περπάτησα για λίγο στα στενά της Πλάκας, ανηφόρισα για την Ακρόπολη και περιπλανήθηκα στα σοκάκια της παλιάς πόλης, όμως πουθενά δεν έβλεπα χαμογελαστούς ανθρώπους. Οι δρόμοι που άλλοτε ήταν γεμάτοι ζωή, τώρα ήταν άδειοι ή γεμάτοι αλλοδαπούς, οι κεντρικοί εμπορικοί δρόμοι, γεμάτοι μαγαζιά με λουκέτα σαν φαντάσματα μιας άλλης εποχής, κοιτούσα γύρω μου και αναρωτιόμουν που βρισκόμουν.
Δεν ήταν αυτή η Αθήνα που ήξερα… μα ήμουν σίγουρα στην Αθήνα;
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να πάω στον Πειραιά.. το όμορφο λιμάνι μας… όμως δεν ήταν εκεί, εκεί βρήκα πάλι απελπισμένους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται, κλειστά και εκεί μαγαζιά και ένα χάος να επικρατεί, ρώτησα κάποιον περαστικό τι συμβαίνει, όμως μου απάντησε σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα, κάθισα σε κάποιο καφέ και έπιασα την συζήτηση με τους ανθρώπους εκεί, έμαθα ότι μια κινέζικη εταιρία είχε αναλάβει ένα κομμάτι του λιμανιού μας, με ανταλλάγματα φυσικά, μα για ποιους; Οι άνθρωποι δεν ήξεραν να μου απαντήσουν, τους είχαν πει ότι ήταν μια κίνηση ανάπτυξης, όμως δεν έβλεπα πουθενά την ανάπτυξη για την οποία τους είχαν μιλήσει…
Γύρισα σπίτι και κοίταξα τον χάρτη μου… έβγαλα όλα τα σημαιάκια που είχαν απομείνει πάνω και τα συσσώρευσα όλα γύρω πάνω στην Ελλάδα… πρώτη μου επίσκεψη θα ήταν το χωριό μου, το χωριό των προγόνων μου, το Γεράκι Λακωνίας.
Ένοιωθα τόσο υπερήφανη για αυτήν την καταγωγή μου. όταν έφτασα έμαθα ότι είχε κλείσει το ταχυδρομείο… γιατί ρώτησα; Και έμαθα ότι δεν υπήρχαν τα χρήματα για να διατηρηθεί ανοικτό, οι κάτοικοι θα λάμβαναν την αλληλογραφία τους σε ένα καφενείο μια φορά την εβδομάδα, ανηφόρισα για το κάστρο και το βρήκα να με περιμένει εκεί όπως το θυμόμουν από μικρό παιδί, ένα κάστρο προστατευμένο από την ουνεσκο που όμως μέρα με την μέρα κατεδαφιζόταν, μα τόσα χρόνια δεν έγινε τίποτε ρώτησα; Δεν μπόρεσαν να αναστηλώσουν ένα κομμάτι; Να σώσουν κάτι; Η απάντηση ήταν η ίδια… δεν υπήρχαν τα κονδύλια δεν υπήρχαν χρήματα…
Όσα σημαιάκια να να αφαίρεσα, σε όσα μέρη της Ελλάδας και να πήγα, μαγεύτηκα από τον ήλιο και τα τοπία την ιστορία που μπορεί για μας τους έλληνες να είναι γνωστή , όμως έβρισκα την ίδια κατάσταση.
Αυτό που με ενοχλούσε όμως πάνω από όλα ήταν ότι δεν έβλεπα χαμογελαστούς ανθρώπους…
Εκείνες τις μέρες άρχισα να λαμβάνω ηλεκτρονικά μηνύματα από φίλους από όλο τον πλανήτη να με ρωτούν αν είμαι καλά και ασφαλείς, να με ρωτούν τι συμβαίνει στην Ελλάδα… και τότε ήταν που αποφάσισα να ανοίξω την τηλεόραση, το πλέον μέχρι εκείνη την στιγμή άχρηστο αντικείμενο μέσα στο σπίτι μου.
Και άκουσα τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να λέει ότι φτάσαμε ως εδώ γιατί κυβερνά ένα κράτος διαφθαρμένων…. Συγνώμη ο συγκεκριμένος άνθρωπος και η οικογένεια του δεν ήταν στην εξουσία πάνω από 30 χρόνια;
Που βρισκόμουν; Τι συνέβαινε; Άλλαξα κανάλι και έβλεπα αγανακτισμένο κόσμο να συσσωρεύεται στην πλατεία συντάγματος να ζητούν πίσω την χαμένη τους αξιοπρέπεια και από την άλλη επεισόδια να γίνονται που να χρεώνονται σε αυτούς, να σπάνε και να καίνε δέκα είκοσι άτομα την Αθήνα…
Μέσα σε λίγες μέρες, όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου, είτε έμειναν άνεργοι, είτε έγιναν τόσες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις τους που δεν ήταν εύκολο πλέον να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα τους. Αυτός ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε… και ήρθε κάποιος άλλος και σίγουρα θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι… όμως μας έφερε πριν φύγει το ΔΝΤ …
Άλλοι θα έπαιρναν πλέον τις αποφάσεις για εμάς… ξένες κατοχικές δυνάμεις; Είχαμε επιστρέψει στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο;
Και τότε άκουσα και για τα στρατόπεδα προσφύγων….. τι ήταν αυτό θέλησα να μάθω… και μου απάντησε και πάλι η τηλεόραση… στην Ελλάδα είχαν συσσωρευτεί πάνω ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες!!! Και η Ευρώπη τώρα δήλωνε… κρατήστε τους εκεί μην μετακινηθούν αλλού! Στην δική μου πατρίδα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Μα αυτό είχε κάνει κάποτε ο Χίτλερ… και γιατί φτάσαμε εδώ; Και πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζεύτηκαν στην Ελλάδα; Και γιατί δεν τους σταμάτησε κανείς; Και που ζούσαν τόσα χρόνια; Και γιατί τους θυμήθηκαν τώρα; Μα γιατί τώρα το απαίτησε η Ευρώπη!
Και τότε ρώτησα… οι Έλληνες υποφέρουν και πεινάνε, ποιος θα τους ταΐζει… μου απάντησαν … θα πληρώσει η Ευρώπη.. η συνθήκη σέγκεν να μείνει ασφαλείς και η Ελλάδα να διατηρήσει την θέση της μέσα σε αυτήν…
Όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου … η Ευρώπη θα πλήρωνε για αυτούς, όμως οι ευρωπαϊκοί εταίροι μας από την άλλη μας υποδείκνυαν τι περικοπές να κάνουμε εμείς οι Ελληνες για να συνεχίσουμε να έχουμε το κοινό νόμισμα.
Και τότε θυμήθηκα την Δραχμή…
Πού ήμουν όταν συνέβησαν όλα αυτά; Που ήσουν εσύ Ελλάδα όταν άφησες να σου συμβούν όλα αυτά;
Χαθήκαμε… ποτέ δεν σε αγάπησα όσο θα έπρεπε, σε άφησα και με άφησες, όμως θα σε ξαναβρώ και θα δείξω μαζί σου στους υπόλοιπους ότι εμείς εδώ δεν ήμασταν ότι δείχνουν τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και οι πουλημένοι πολιτικοί μας.
Εμείς είμαστε ο ήλιος, η θάλασσα και το χαμόγελο, οι απόγονοι του Σωκράτη και του Αριστοτέλη και κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αυτό.